Hoe kunnen we de toekomst van werk in tussenruimtes opnieuw uitvinden?

De plaats en betekenis van werk verandert voor ons allemaal en dat grijpt diep in op de manier waarop we ons leven (kunnen) inrichten. Nieuwe technologie zorgt voor problemen zowel als voor oplossingen, schept mogelijkheden en beperkingen. Wanneer we mobiliteit en flexibiliteit volgens onze eigen normen definiëren, komen we waarschijnlijk tot andere bevindingen dan wat werk- en wetgevers voor ons in petto hebben.

Hoe kunnen we leren van elkaars ervaringen, en een uitwisseling tot stand brengen tussen verschillende sectoren die met dezelfde ontwikkelingen worden geconfron­teerd? Kunnen modellen uit de wereld van open source software of uit de kunst­praktijk helpen om na te denken over de toekomst van werk?

Hoe kunnen we sociaal-maatschappelijke noden en verlangens een plek geven op onze (digitale) werkvloer? “Shakespeare's toneelstukken bijvoorbeeld lijken volledig zelfstandig te zijn. Maar als het web scheefgetrokken wordt, doorgeprikt in het midden, vastgepakt aan de rand, dan herinner je je dat deze webben van fictie niet in het luchtledige gesponnen zijn, maar het werk zijn van menselijk zwoegen, en verbonden zijn aan deprimerende materiële zaken zoals gezondheid, geld en het huis waar we in wonen.”¹⁾

Neem een kunstenaar, een kunstenares, een 'cultureel werker v/m', een kunstbe­mid­delaar. Is zij in wezen een huismoeder, een zelfstandig ondernemer, programmeur, een free-lancer, een grafisch ontwerpster, een werkneemster? Verkoopt ze, levert ze een dienst, vrijwillig, in opdracht, dienstverband, kort- of langlopend, produceert ze een werk, een kind, een oeuvre, BTW-verplichtende activiteiten… Is zij behalve dit alles, nog meer?